Effe afzien vandaag

We hadden voor ogen vandaag tot Jagat te lopen, maar dit dorpje bereikten we in de verste verte niet. Dobhan, dat was alles wat er in zat. We raakten nogal verstrikt in de route naar beneden richting rivier. Dat zat zo: we liepen door tot het dorpje Rumchet, nog steeds hoog op de helling. Daar twijfelden we wat over de route: op de kaart ging het pad eigenlijk al eerder richting rivier. Toch wisten we dat Robin Boustead hier ook was geweest, getuige zijn beschrijving. We checkten in het dorp, maar iedereen knikte ons vriendelijk toe: “Jagat: yes, that way”. De paadjes werden steeds kleiner en stopten op gegeven moment. We zaten ergens midden in de struiken om te kijken hoe verder, toen we plots een hond boven ons hoorden. Oef. Maar toen ontwaarde ik ook een koeienkop. Ah, maar dat was goed nieuws! Bewoning? Traverserend omhoog vonden we inderdaad een tent met een oude baas, die daar met 5 koeien woonde. Ook hij gebaarde nog steeds dat we door moesten lopen. Even weer een paadje. Daarna een klein stammetje dat rotsachtig terrein in leidde en nog wel omhoog i.p.v. omlaag. Henk ging polshoogte nemen, maar hij schudde zijn hoofd en gaf aan dat dit de route niet kon zijn. Steil omlaag was er nog wel een klein paadje. Dus dat volgden we naar beneden tot de rivier. We kwamen pal voor de hutjes van Tatopani uit. De rivier oversteken hier? Nee, nee gebaarden de bewoners aan de overkant. Not possible. Nee, ook niet langs de oever verder te lopen. We keken nog eens op de kaart: de brug was slechts een kilometer verderop. Maar inderdaad, ook op de kaart stopte het stippellijntje vlak voor de brug. Ook geen optie dus. We keken gedesillusioneerd omhoog, terug waar we vandaan gekomen waren. We waren zeker 400m afgedaald. “yes, up, up” gebaarden de mensen aan de andere kant. Met gebogen hoofd hervatten wij onze klim omhoog, terug door het dichte struikgewas. Groot was de verrassing, toen op gegeven moment een jongen ons tegemoet kwam rennen: “yes yes, coming to help you”. Even later stonden we bij het stammetje waar we 2 uur geleden ook voor hadden gestaan. En niet te geloven, dit bleek toch de juiste route. Nou over één ding kan ik zeker zijn: de route die volgde hadden we nooit maar dan ook nooit zelf kunnen vinden. Het was ‘scrambling’ in 1e en 2e graads terrein, op zich geen punt als je de route wist. Maar wist je die niet, dan zat je al snel in veel lastiger terrein. Je denkt namelijk naar beneden te moeten in een traverse, maar het was eerst eindeloos omhoog, dan traverseren, dan omlaag en dan weer kris kras omhoog om uiteindelijk honderden meters af te dalen. Niet te geloven. Dit stuk route is alleen te doen met iemand die de weg weet. Wat waren we deze jongen dankbaar toen we bij de brug arriveerden. Het was daarna nog slechts 2,5 km naar Dhoban!