Gelukt, Last Resort!
Aan het heldere weer van de afgelopen week is een einde gekomen: twee dagen lang lopen we door dit wilde berggebied in de mist en is het vochtig koud. Maar het belangrijkste: het lijkt erop dat we door kunnen gaan. Henk beweerde dit al direct met grote stelligheid, maar ik hield mijn hart vast de afgelopen dagen. Eerst zien dan geloven met een gekneusde rib. Het meeste moeite kost steil afdalen met grote stappen. En helaas zitten die stukken er veelvuldig bij. Maar het is ongelooflijk dat we er de dag na het ongevalletje in slagen om 1100 m te klimmen en 1200 m te dalen. Op de 30e sept is dat zelfs 2300 m dalen. Tevens een waar avontuur door de jungle, omdat blijkt dat de route die we wilden nemen (via Sanglung) naar Tembathang niet mogelijk is door een weggeslagen brug. Via twee herders horen we hoe we het beste terug kunnen lopen, met helaas weer flink klimmen tot gevolg. Een beestachtige route door de jungle volgt – met constant tientallen leeches op schoenen en kleding – maar het komt allemaal goed. Dolblij zijn we als we net voor zonsondergang bij de paar hutjes van Tharpu/Dipu aankomen. Geen Tembathang – ons doel die dag – maar wel de enige plek waar nu een brug is. Super dus. We eten die avond aardappels in de schil, het eten dat de familie ons te bieden heeft. Alle vier genieten we ervan.
De jongens kennen dit gebied totaal niet. En begrijpen nog steeds niet goed hoe we verder gaan lopen. Ze kennen alleen Helambu (van de pas Kanja La) met zijn uitgang naar de weg via Chautara. Ik probeer ze onze route uit te leggen aan de hand van de kaart, maar dat valt niet mee omdat ze geen van beiden kunnen lezen. Ook de mensen in Tembathang schudden hun hoofd. Tot er iemand begrijpend knikt dat we via Kyangsin en Bagam willen lopen naar de Arniko Highway. Dit is duidelijk geen reguliere route, ook niet voor de locale mensen zelf. En zo gaan we up en down door de jungle verder – een heel avontuur zo kan ik wel stellen. Mijn hemel, wat een paadjes.
In Kyangsin hadden we eigenlijk allen behoefte aan een rust- en wasdag. Alles was echt onnoemelijk vies. Maar ja, als het de hele dag mist, en je hebt eigenlijk geen goede plek om tot rust te komen, dan besluit je maar door te lopen. En zo kwamen we op 3 oktober – nb 1 dag eerder dan onze eigen planning – aan in Last Resort. Eigenlijk ongelooflijk met de gekneusde rib van Henk.
Last Resort is na de Tilmanpas de tweede mijlpaal in etappe 2b. Hier kruisen we de echte bewoonde wereld met de zuid-noord verbinding van Kathmandu naar Lhasa. Voor Chhembel en Norbu dus een ideale en korte verbindingsweg terug naar Kathmandu. Met weemoed nemen we afscheid van elkaar. We hadden samen een indrukwekkende week. Henk en ik hebben nu twee dagen rust. We laten Langtang achter ons en gaan 6 oktober verder met Chhiree Sherpa, die ons ook vergezelde op de eerste etappe in 2011.
Lees meer blogberichten van Etappe 2b
[frame]
N.B. Tijdens de actuele etappe 2b verschijnt nieuws via twitter (sms) op deze site. Het team stuurt vrijwel dagelijks de GPS-positie door naar de Google kaart. Naar verwachting zal het team op de route 1 à 2 keer een computer ‘tegenkomen’ en dan zal er een blog met foto’s verschijnen. Verder volgen enkele blogs via de satelliettelefoon/webredactie.
[/frame]
