Vast in dorpje Koto
Op de grens van het Manaslu en Annapurna-gebied ligt het dorpje Dharepani. Hier hielden we gisteren een heerlijke relaxdag. En bofkonten dat we waren, de weersomstandigheden waren super. Ideaal dus voor het drogen van handgewassen kleding. Genieten om ook onszelf weer eens te onderwerpen aan lauw water en een schoonmaakbeurt. Vol energie gingen we dan ook vandaag op weg. We omzeilden de checkpost in het dorp waar we vier jaar geleden al niet zo’n beste ervaring hadden met ons Nederlandse team. Dit keer zouden we de discussie kunnen krijgen dat we het Manaslu-gebied uitkwamen zonder Nepalese begeleiding. Dat mag formeel niet, zolang Manaslu haar status heeft als ‘restricted area’. Met de toename van het toerisme hier is deze maatregel niet te handhaven, dus er zijn plannen om dit te veranderen, maar zover is het eigenlijk nog niet. Enfin, wij op weg naar het dorpje Koto, waar wij opnieuw een ‘restricted area’-wilden betreden : dat van Naar-Phu (2 hoge dorpjes in een wild berggebied). Hier wilden we een extra lusje maken over de hoge Kang La pas, buiten de GHT-route om. We waren om half twaalf in Koto en aten een goede lunch. De checkpost zit direct aan de rand van Naar: rechtdoor over het grote pad gaat het richting het reguliere Annapurna-gebied. Je kunt ook een paadje nemen rechtsaf, richting de dorpjes Naar en Phu. Je moet beschikken over een speciale permit, die we bij ons hadden. Maar ja, ook hier is weer een Nepalese begeleider vereist…
Aangekomen bij de checkpost lieten we onze passen zien en voelden al direct nattigheid. De politieman was onvermurwbaar. “Too much dangerous, going up alone”. We brachten hiertegen in dat we veel ervaring hebben en de tocht geen problemen voor ons zou opleveren. “Government rules” was het antwoord hierop. Daar viel natuurlijk niets tegenin te brengen. Er restten 2 opties: ofwel doorlopen via de reguliere route richting de grote plaats Manang of een gids regelen. Tja, het extra lusje wilden we dolgraag maken. Dus besloten we om te keren terug het dorp in en te kijken of we terplekke een gids konden vinden. Twee uur later was dat het geval. Daarmee was het echter te laat geworden om nog op pad te gaan en dus zaten we de rest van de middag ‘vast’ in Koto. Hoewel dit geen straf was – het was een luxe lodge – was dit niet ideaal. We had gisteren immers net uitgerust. Maar enfin, allemaal luxeproblemen dus niet getreurd…
