Terug bewoonde wereld
Heerlijk wakker worden op een simpel bed met zon op het raam! Opnieuw een kraakheldere lucht. Mijn buik is nog steeds niet helemaal optimaal, maar reageert niet op de pannenkoek die we eten, dus goed teken. Henk hoest nog steeds, maar er zit verbetering in. Mooi dus dat we afdalen, meer zuurstof, dat zal ons goed doen! En we gaan de warmte weer in na alle koude. We vertrekken relaxed pas even na achten en dalen af over een goed pad richting Thame (3800 m), het eerste echte dorp in Khumbu-gebied dat we tegenkomen. Vlak voor het dorp hebben we een bijzondere ontmoeting met een Japanner: samen met een drager en gids blijkt hij de Great Himalaya Trail van oost naar west te lopen. Hij is kortgeleden gestart in het Kanchenjunga gebied! Inspirerend om ervaringen uit te wisselen. Temeer omdat het alpinist blijkt die deels dezelfde bergen beklom als wij.
In Thame drinken we thee en koffie in de Everest Summiteer lodge, waarvan Apa sherpa de eigenaar is. Deze sherpa beklom de Everest 21 maal (!), meer dan ooit iemand anders. Deze beroemde sherpa’s leven inmiddels echter meestal in buitenland (vnl. Amerika), en de lodge wordt gerund door familie. Ook in dit geval. Af en toe komen ze naar huis. Khumbu is voor ons zeer bekend: acht keer eerder waren we in het Everestgebied, niet te geloven zo vaak. Hier in Thame waren we 3 keer eerder: twee keer om te acclimatiseren vanuit Namche en een keer direct vanuit Gokyo over pas Renjo La. We lopen dit keer meteen door naar hoofdstad Namche (3450m). Het is slechts 2,5 uur lopen over een fantastisch pad. Alle paden zijn hier trouwens super goed, gezien het grote aantal mensen dat per dag passeert. Ik voel me goed terwijl we vertrekken uit Thame. Dat gevoel slaat echter om binnen een uur: mijn maag en darmen zijn opnieuw totaal van slag. Sterker nog, ik begin me algeheel steeds beroerder te voelen. Ik had een paar dagen geen koffie gedronken omdat ik me niet ok voelde, doen de twee milkcoffees uit Thame me nu de das om? Enfin, het is niet duidelijk, maar iets is er niet in de haak, zover is wel duidelijk.
Begin van de middag arriveren we in Namche. Ongelooflijk wat hier aan ontwikkeling heeft plaatsgevonden de afgelopen vier jaar! In 2008 waren we hier voor het laatst om te acclimatiseren voor de Manaslu-expeditie. Er is uitbreiding qua lodges en winkels en vooral is alles luxueuzer geworden. Wifi is hier nu ook normaal! Het is hoogseizoen en lodges zitten vol, ook de lodge waar wij verblijven. De middag is snel voorbij. Het is al half drie als de lunch wordt binnengebracht. Daarna douchen we en zoeken spullen uit voor de rest van de tocht. Maar eigenlijk voel ik me hier niet goed toe in staat. Ik voel me alleen maar beroerd. Hevige keelpijn (jesses opnieuw) en een koortsig gevoel. Naast de borrelingen in mijn buik die maar niet ophouden. Enfin, eerst maar eens goed slapen.
