Indrukwekkend Rolwaling
Om het Rolwalingdal te bereiken moet je eerst helemaal afdalen naar de Tama Koshi rivier, daarna gaat het steil omhoog naar het eerste dorpje Simigaun. We zitten nu voor het eerst weer op een reguliere trekkingroute. De meeste wandelaars komen met de auto naar Singati en beginnen een dag hiervoor te lopen. Enkelen komen via Bharabise het dal binnen, deels dus via de route die wij namen. Inderdaad treffen we die avond in Simigaun de eerste andere toeristen, een Spaanse campinggroep. Toch valt ons direct op dat het voorzieningniveau hier lang niet haalt bij dat in Langtang en Everest, wat waarschijnlijk komt doordat dit een doodlopend dal is waarbij je alleen via de Tashi Labtsa er weer uitkunt, en daarvoor heb je een tent nodig. Dus teahouse/lodgetrekking komt hier weinig voor.
Op 11 oktober een mooie loopdag naar de paar simpele teashops van Dokhang, veelal door het bos op en neer. We begrijpen nu waarom hier zoveel sterke sherpa’s vandaan komen! We genieten van een hele bijzondere vrucht die hier aan de bomen groeit ‘Luk Pheldor’, qua uiterlijk een soort kleine banaan. Maar van binnen heeft het iets van een lychee, met zwarte pitjes. Heel bijzonder.
Ook de volgende dag – 12 okt – een prachtige natuurervaring. Aan de overkant van de rivier valt Henk zijn oog op iets ‘vreemds’ in de rotswand. Een soort gigantische bruine zakken. Dit hebben we nog nooit gezien. Chhiree herkent het echter direct, het zijn natuurlijke bijenkorven. Waanzinnig echt. Gelukkig zit er een behoorlijke zoom op onze camera, dus we hebben het kunnen vastleggen op bijgaande foto!
Even daarna komen we in bergdorp Beding (3700m), naast Simigaun eigenlijk het enige andere dorp in dit dal. Hier komen diverse bekende klimsherpa’s vandaan. Onze expeditiekok Lobsang (Manaslu) komt hier ook vandaan. Als je ziet hoe klein het dorp is, dan kan het bijna niet anders, of iedereen moet elkaar kennen of zelfs familie van elkaar zijn. Dat blijkt inderdaad te kloppen, we lunchen bij een vrouw, die de zus blijkt van Lobsang. En de wereld is echt klein, haar man – Dorji – blijkt jaren met Snow Leopard en Rene de Bos te hebben gewerkt. Wij kennen Rene goed. Dorji wordt helemaal enthousiast. “Rene now big big boss of Summit Trekking” lacht hij. Dorji is van een vorige klimgeneratie, de gevolgen zijn overigens pijnlijk duidelijk. Hij mist een deel van alle tien zijn vingers. Nu is hij met pensioen en runt nu samen met zijn vrouw en twee dochters hun twee lodges in Beding en Na, de laatste in de zomernederzetting met yakweides verderop. Het spreekt dan ook vanzelf dat als we die middag naar Na (4180 m) verder lopen, we overnachten in de lodge van Dorji. Hun dochter loopt met ons mee om de lodge te openen. Die gaat alleen open als er gasten zijn. Na (4180 m) blijkt een prachtige plek waar we op 13 oktober een rustdag houden om ons op te maken voor de Tashi Labtsa pas. De koude merken we goed. Op de kamers is het te koud. Alleen buiten – uit de wind – en in de zon is het aangenaam. En ’s avonds is het alleen uit te houden bij het vuur in de keuken of in de slaapzak. Het is een opmaat voor de kou die komen gaat!
